PLUSPUNTEN
- de schitterende landschappen
- de gezellige steden
- culinair Cornwall, altijd lekker eten
- de logiesmogelijkheden in prachtige panden
- de stad Plymouth met al zijn bezienswaardigheden
Cornwall ligt in het uiterste zuidwesten van Engeland. De hoofdstad is Truro. Cornwall heeft een ruig en vaak nog ongerept landschap. Het meest westelijke punt heet Land's End en is een belangrijke toeristische trekpleister, net zoals St Michael's Mount. Ook heeft het graafschap een groot aantal prehistorische overblijfselen waaronder zeer oude tinmijnen die uit de bronstijd stammen.
Dit is het dagboek van onze fietsroute, in 14 etappes, gebaseerd The Devon Coast to Coast Cycle Route en vooral Eric van der Horst zijn London-Land’s End Cycle Route. We hebben ons beperkt tot het deel dat over Cornwall loopt en er zelf een lusvormig parcours van gemaakt.
***** is een fietsreis die je zeker op je bucketlijst moet zetten
**** is een fietsreis die je fietsbelevingen goed kan aanvullen
*** is een fietsreis die zeer goed kan meevallen
** is een fietsreis die je kan maken maar wij hebben niet genoten
* is een fietsreis die je hier niet zal vinden
Het vergt wat organisatie om met je fiets tot in Plymouth te geraken, maar al bij al is Plymouth als startplaats makkelijk te bereiken. Hoewel Cornwall alles heeft voor een fantastische beleving van je fietsreis, zijn de regen, de meestal zeer smalle wegen en de zeer steile hellingen vaak spelbedervers. De Cornishmen slagen erin, met hun menselijke gezelligheid en opmerkelijke vriendelijkheid, hun lekkere keuken en gezellige restaurants en bars, pubs en inns, de klimatologische minpunten van hun subtropische (vochtige) streek sterk te compenseren. De fietsroute vergt een goede conditie of een degelijke elektrische ondersteuning en zeker ook een behoorlijke stuurvaardigheid. Een route om van te genieten als je met deze factoren rekening houdt.
Onze route start in de haven van Plymouth (UK). Hiervoor zijn we met de wagen tot in Roscoff in Bretagne (Frankrijk) gereden. De overtocht van Roscoff naar Plymouth in het Graafschap Devon, op de grens met Cornwall, was vooraf geboekt bij AFerry.be. In Roscoff logeerden we, de nacht voor de afvaart, in het Ibis-hotel.
Onze wagen heeft de hele reis gratis op de parking van de ferryhaven gestaan. De heenvaart naar Plymouth duurde 5u van 8u30 tot 13u30 zodat we dezelfde dag nog een korte rit konden maken. Voor de nachtelijke terugvaart van 20u45 tot 8u hadden we een kajuit geboekt want de vaart duurde 11u15'. Na een overnachting op de boot konden we meteen onze terugreis met de wagen verderzetten. Alleen de overnachting in Roscoff, de eerste overnachting in Yelverton en de laatste in Plymouth waren vooraf geboekt.
De nacht was tamelijk kort door onze ontmoeting met Hilde en Marc. Toen we gisteren in Roscoff zaten te tafelen en te keuvelen kwam Hilde naar onze tafel gestapt. Ze had gehoord dat we Nederlands spraken en nodigde ons uit om samen een glas te drinken na het eten. Eén glas werden er twee… .
De overtocht begint stipt om 8u30. Om 13u30 lokale tijd kan onze fietstocht beginnen. Eerst wat laveren door de havenstad om daarna meer dan 10 km door het Dartmoor National Park te fietsen over de oude route van de South Devon and Tavistock Railway. Eens uit het natuurpark krijgen we een mooi landschap te zien met schapen die los rondlopen en fietspaden ver van de autowegen. In Yelverton, logeren we in B&B The Rosemont. En straks gaan we de dag afsluiten met een cornish meal in The Rock Inn, een unieke pub met lokale specialiteiten.
We rijden ook vandaag nog voornamelijk over de oude treinbedding van the Drake trail, inclusief de monumentale Gem Bridge en de spookachtige Grenofen tunnel. Een parcours met pittige korte klimmetjes van geregeld 15 tot 20%.
In Tavistock nemen we de tijd voor een bezoekje aan de eeuwenoude “Pannier Market”, de kerk en de ruïnes van de Benedictijnenabdij, die reeds ten tijde van Hendrik VIII werd ontmanteld. Enkele kilometers verder komen we langs Brent Tor, een oude, verweerde vulkaan met bovenop een 13de eeuws kerkje.
De laatste kilometers tot Okehampton gaan vooral bergaf en over enkele oude treinviaducten. In Okehampton logeren we in een schitterende typische inn, The Fountain Inn.
Tavistock is de geboorteplaats van Sir Francis Drake, piraat en kaper die in 1583 een poging deed om de zilvervloot bij Sevilla te onderscheppen en later de vice-admiraal werd die in 1588 met de Engelse vloot succesvol tegen de Spaanse Armada vocht in de strijd bij Grevelingen. Het fietspad van Plymouth tot Tavistock, The Drake Trail werd naar Sir Francis Drake genoemd.
De eerste 40 km zijn eentonig van decor. We fietsen voortdurend tussen de hoge hagen en bomen met weinig zicht op de omgeving. Is het decor wat eentonig, het parcours is het allerminst. Nijdige hellingen met gemiddelde stijgingspercentages tot 16%.
Vanaf Holsworthy, waar we onze namiddag-koffie drinken, gaat het geleidelijk bergaf richting noordkust van Cornwall aan de Atlantische Oceaan. Met onderweg nog enkele mooie plekjes arriveren we rond 16u in het Bude Haven Hotel. Bude heeft mooie stranden maar het zijn de spectaculaire kliffen ten noorden en ten zuiden, die aan deze plaats een speciaal karakter geven.
Volgens onze reisgids hebben we vandaag enkele “major climbs” voor de boeg. Net na Widemouth Bay staat een aanduiding van “unsuitable for long vehikels”, het begin van onze eerste “major climb” met een steigingspercentage tot 30%. Dit hebben we nog nooit gezien. In onze reisgids staat dan ook: “Depending on your experiences on this very hard section, you’ll have to decide whether you cycle the next section via the legendary Tintagel Castle (King Arthur) with much more extreme climbing or the slightly more “gentle” official route via Bodmin Moor.
Maar de route via Tintagel is adembenemend mooi, met ook steile afdalingen naar ondermeer Crackington Haven. Een Hollandse voorgangster schreef over dit traject dat het makkelijker is om over de Alpen te rijden dan via Tintagel en wij nemen dan nog de kustroute via Boscastle. Ons verblijf is vandaag een eenvoudige B&B The Willows in Tintagel.
Het regent vanochtend. De goesting om te fietsen is dan ook een stuk minder, maar onze B&B is niet uitnodigend om er een dag langer te blijven. De regenjassen dan maar aantrekken zeker.
In Blisland kunnen we aanpikken op de fameuze “Camel Trail” langs de rivier Camel, een van Englands meest beroemde en geliefde fietsroutes. Die route zal ons tot in Bodmin brengen. Omdat het nog steeds regent en we toch nat zijn, besluiten we door te fietsen via Wadebridge tot in Padstow.
De Camel Trail is vlak en dus gaat het goed vooruit. In Wadebridge, met zijn oud treinstationnetje, eten we een hapje. Vanaf hier verbreedt de rivier. We rijden op het meest populaire deel van deze “trail” en zijn al vroeg in de namiddag in Padstow. We kunnen nog wat genieten van een wandeling rond het romantische haventje. Logies hebben we gevonden in The Old Ship Hotel. Cornish Mussels staan op het menu.
Bij het uitrijden uit Padstow ergeren we ons aan de auto’s die zich door de smalle straatjes wringen. Toeristen die de leuke strandjes komen opzoeken en met hun auto tot op het strand rijden. Onderweg trekt enkel de kerk van Saint Columb Major onze aandacht. Een mooie plek, maar volgens een geschiedschrijver niet eens een echt typische kerk voor de streek.
Newquay is een badplaats met veel vergane glorie, met veel fastfood en goedkope winkels. Net hier vinden we een mooi plekje voor een romantisch etentje, in het Boat House, vlak aan het vissershaventje. Waar het opkomende water de voet van het restaurant raakt. Na wat zoeken vinden we nog een bescheiden kamer, net buiten het centrum, in Het Sandy Lodge Hotel.
Newquay verlaten betekent alweer klimmen, maar dat zijn we ondertussen gewend. Een kruispunt tussen een beekje en ons fietspad zorgt voor wat afwisseling. Nog voor de middag zijn we voor de tweede keer in het gezellige Truro, de enige stad van Cornwall. We besluiten te blijven en ons een fietsloze namiddag te gunnen. De mooie kathedraal, de kasseistraatjes, de Georgiaanse architectuur, bepalen het beeld van deze kleine stad.
Logeren doen we in Hotel The Alverton. Wat een aanblik wanneer we er arriveren. Een oude kerk met bijgebouwen op een heuvel in een prachtige tuin. Even geaarzeld, maar onszelf dan toch maar getrakteerd op deze luxe. En dan Cornish Cream tea in The Inner Tide, aperitieven in The Art of Wine en dineren in restaurant Hooked … Dat is echt genieten!
De kathedraal in Truro is een 19de eeuws afkooksel van zijn middeleeuwse gothische voorgangers. In de kerk was een rondtrekkende installatie, een kunstproject “Assembly” genoemd, opgesteld als herdenking van de Groote Oorlog van 14-18. Deze opstelling werd op verscheidene plekken in de UK getoond en was in 2016 te zien in Truro: vijf witte kerkstoelen, voor elk oorlogsjaar één, met op elke stoel het aantal gesneuvelde soldaten van dat jaar en een boek met op de linkerpagina ’s de namen van de 174.000 Britse gesneuvelden (1.216 pagina’s met elk ongeveer 240 namen) en een blanco rechterpagina voor notities en herinneringen van hen die in het boek bladerden. Zowel de stoelen als het boek verhuisden in 2018 naar Passendale en Ieper. In de bijhorende folder lazen we ” We are funding this project because we believe that a hundred years on, it is important to renew the strong bond that exists between Belgium and the British Isles through this accessible and symbolically important community art project”. Daar werden wij even stil van.
Het was oorspronkelijk de bedoeling om van Truro tot Penzance te rijden, ongeveer 50 km. We hebben dat niet gehaald omwille van de regen en zijn in Hayle aangespoeld. Het parcours is heel speciaal. We rijden een tijdlang in een surrealistisch maandecor. The Mining Trail stuurt ons langs oude mijnschachten van tin- en kopermijnen door een desolaat en vervuild gebied.
Kort na de middag zijn we toe aan een break. De hoogteverschillen en de mottige regen hebben hun werk gedaan. The Star Inn komt geen minuut te vroeg. Een hete koffie, een lekker broodje en een handdroger in het toilet zijn genoeg om de moraal terug op te krikken. Niet veel later komen we in Hayle. Hayle was vroeger een belangrijk haventje om steenkool en koper te verschepen. Stop. Vlug ergens inchecken en dan aperitieven. Denken we. Alles volzet. Een allerlaatste poging bij B&B Mad Hatter Tea Rooms. Nog één kamer. Die van de eigenares. Mevrouw zal zelf op de sofa slapen. Wat een gastvrijheid!
Na amper 10 kilometer zijn we van Hayle aan de Atlantische Oceaan tot Marazion gereden aan het Kanaal. Cornwall is hier op zijn smalst.
Tijdens de afdaling naar Marazion krijgen we Saint Michaels Mount te zien, het Engelse broertje van de Mont Saint Michel. Het is hoogwater en dus kan je alleen met de boot naar de berg. We zullen dan maar in The Kings Arms een pint gaan drinken. Alcohol vanaf 11u. Het is 10u55. We moeten 5 minuten wachten om een radler, een biertje met een laag alcoholgehalte, te kunnen bestellen. Typisch Brits.
Ingecheckt in the Westbourne Guesthouse, een wandeling gemaakt met de bedenking dat we in Penzance kunnen blijven en van onze volgende rit naar Lands End, het meest westelijke punt van het eiland, een rondrit kunnen maken. Eens fietsen zonder bagage. Heerlijk.
De hulpdiensten in Cornwall zetten, omwille van de zeer smalle wegen, helikopters in om zieken en gewonden op te halen. Met een ziekenwagen geraken ze anders nooit ter plekke.
Na een mooi stukje kustroute rijden we met een felle klim landinwaarts. De rit gaat van Penzance naar Lands End aan de Atlantische kust en terug via Saint Just. Door het meest exotische en tropische stukje Cornwall dat aan de warme Golfstroom ligt. Koud hebben we het nog niet gehad. Nat daarentegen…..
In Lands End zijn we verrast van de commercialisering van dat stukje Brits “finisterra”. Net een pretpark, inclusief een 4D cinema. Wat verderop ligt Cape Cornwall, iets minder westelijk, maar véél authentieker. Onderweg een grafplaats uit het bronzen tijdperk gezien en spectaculaire vergezichten. Het blauwe zeewater en de schuimende branding zullen nog een tijd op ons netvlies achterblijven.
Ongeveer halfweg tussen Saint Just en Penzance zitten we op een hoogte van 183 meter en hebben we zicht op zowel de Atlantische Oceaan als het Kanaal. Dit uiterste tipje, van wat we gemeenzaam Engeland noemen (hier hangen overal en uitsluitend regionale vlaggen van Cornwall), is bijna letterlijk het einde van de wereld. Je kan hier alleen weg met een klein bootje vanuit Penzance of een klein vliegtuigje vanuit Lands End naar de Scilly Islands of Exeter. Morgen gaat onze rit richting Falmouth.
Hoeveel mooier is Cornwall wanneer de zon schijnt. Vanaf Penzance kiezen we resoluut voor de zuidkust van Cornwall en komen we eerst opnieuw bij Saint Michaels Mount. We hebben geluk en kunnen met droge voeten heen en terug lopen. Onderweg, bij een straatstalletje, wat Bonallack Blueberries meegenomen, mits betaling van 2,5 pond in de “honesty box”.
Uiteindelijk in Penryn beland en ook dit plekje aan de uitloper van de Penryn River heeft een mooi terrasje met een view. We slapen in Penryn, Glasney Village op de universitaire campus die in de vakantie zijn studentenkamers aan toeristen verhuurt. Zeer netjes maar zonder “culinaire faciliteiten”.
We volgen het nationaal fietsroutenetwerk nr.3 en komen op onberijdbare bospaden en zelfs op een echt zandstrand terecht. Zijn we verkeerd gereden? Al is het maar voor een paar honderd meter, een fiets met bagage op een steil bospad duwen of door een zandbak is niet van de poes. Maar de inspanning levert prachtige plaatjes met mooie vergezichten, schilderachtige dorpjes, mooie baaien met strandjes, met cricketspelers in een schilderachtig decor.
Aan de zuidkust komt de zee dieper in het land en dan heb je de keuze tussen omrijden of de veerboot nemen. Wij nemen de King Harry Ferry. Cornwall is prachtig. Zelden zoveel mooie opeenvolgende gezellige dorpjes gezien, met overal prachtige pubs of inns, super vriendelijk personeel …. Mandalay Hotel in Mevagissey aan de gelijknamige baai is onze bestemming geworden.
We hadden graag St Austell bezocht en dan zeker het “Eden Project”. We hadden het thuis aangestipt en hadden hiervoor tijd gereserveerd. Maar de weergoden hebben er anders over beslist. Ook het stadje Fowey is de moeite waard voor een wandeling, maar niet in dit hondenweer.
We zijn dus al vroeg op onze bestemming. Onze B&B ligt aan de overzijde van de rivier de Fowey en dus nemen we opnieuw een ferry. De wandeling naar Fowey wordt dan maar een chilly namiddag in “The Old Ferry Inn”, achter het raam, met zicht op de Fowey River en de Fowey-Bodinnick Ferry. We blijven hier, voor de koffie, voor het avondeten en hopen dat het morgen beter wordt, al zijn de weersvoorspellingen niet gunstig voor onze laatste rit.
Onze bagage zal vandaag met een taxi naar Plymouth, onze eindbestemming gebracht worden. Wat minder gewicht want het wordt weer een dag van felle regen. Op één fietszak na, met het fietsherstelmateriaal.
Vanaf The Old Ferry Inn gaat het meteen steil omhoog. En steil is hier echt steil. Iets minder regen, maar nu is er die mist, die ons elk zicht op de omgeving ontneemt. We rijden voortdurend langs de kustlijn, zonder beeld. Op en neer. Tussen hagen en heggen. Op smalle wegen. Op de middag zijn we in Looe, een zeer mooi stadje waar de toeristen met paraplu zich lopen te vervelen. Looe ligt op zeeniveau en dus moeten we met een steile klim de klif op. Onderweg treffen we op een parkeerplaats “Billy Bunter” aan met zijn hotdogs, frisdranken, koffie en zijn verhalen over het smokkelen van sigaretten via Adinkerke. Het geeft ons nieuwe energie en in volle vaart arriveren we op de heuvel boven Plymouth, aan de overkant van de East Looe rivier die we oversteken met de veerboot. Nu twee dagen Plymouth verkennen en eens goed uitdrogen. Plymouth, stad van de gelijknamige gin en The Mayflower. Een brokje geschiedenis in het glas van een streekproduct. Lekker nagenieten. Logeren doen we in B&B Tudor House.
