Duik de Brabantse Kouters in met een stevige maar wondermooie fietstocht vol smakelijke haltes. Fiets voorbij de amberkleurige Brabantse trekpaarden van Palm en Bistro Leireken in het oude spoorwegstation in Steenhuffel. Spring binnen voor een proevertje van microbrouwerij Den Triest in Kapelle-op-den-Bos en bewonder de collectie bieretiketten van brouwer Marc Struyf, het is de grootste collectie van het land.
Proef het stoofvlees met Grimbergen in Het Fenikshof of bezoek het Abdijbiermuseum in Grimbergen. Maak een ommetje naar het Prinsenpark (aan knooppunt 38 volg je knooppunt 76). Stil je honger en dorst met een biermenu in Den Hoorn, een bierplank in de Plantentuin of een biermenu in een Grimbergse brasserie.
Dit is een voormalige fietsroute van Toerisme Vlaams-Brabant.
Deze fietsroute moet je zeker op je bucket lijstje plaatsen. Je moet wel af en toe wat harder op de pedalen duwen want vooral het tweede deel van de rit is best pittig voor niet geoefende fietsers, maar deze inspanning wordt ruimschoots gecompenseerd door wat je te zien krijgt. Start bij voorkeur in Londerzeel dat zowel met de trein als met de auto makkelijk bereikbaar is en trek zeker tijd uit voor een bezoek aan Grimbergen. Grimbergen met zijn Abdij, zijn bier, zijn Museum voor Oude Technieken (MOT) en zijn Liermolen zijn een hoogtepunt op deze fietsroute.
Zoek je de betekenis van de sterretjes?
Je vindt de uitleg bij de informatie over de fietsblog op de homepagina.
De fietsroute start aan Bistro ‘t Leireken in Londerzeel aan knooppunt 61. Aan het bistro zijn er maar een beperkt aantal parkeerplaatsen en het kan er heel druk zijn. Je gaat dus beter op zoek naar een andere startplaats. Start je aan het bistro rij dan richting knooppunt 21. De fietsroute is een knooppuntenroute.
Ik kies in elk geval voor de trein en het station van Londerzeel als startplaats. Ik neem het fietspad ten zuiden van de spoorlijn in oostelijke richting. Het fietspad langs het spoor brengt me enkele kilometers verder bij het station van Kapelle-op-den-Bos. Past het in je planning om de microbrouwerij Den Triest te bezoeken dan moet je hier een ommetje maken en naar knooppunt 29 fietsen. Aan het knooppunt staat een bord dat je de richting aanwijst, de Triesstraat in. De microbrouwerij lijkt op een landelijke gezinswoning met een leuk verbruikzaaltje. Check vooraf de beperkte openingsuren om je een nutteloos ommetje te besparen of plan je fietstocht in functie van een bezoek aan de brouwerij. Je kan je bezoek eventueel combineren met een bezoek aan Brasserie Den Hoorn en eens lekker tafelen aan het kanaal.
Brouwerij Den Triest is opgericht in 2009 door Marc Struyf, een gepassioneerd bierliefhebber. Elke maand zijn er nieuwe bieren te proeven, bieren die in opdracht worden gebrouwen. Je kan ze proeven, maar de opdrachtgever krijg je niet te horen. Enkel de naam van de grondstoffen mag je kennen, niet die van de klant.
Voor groepen vanaf 15 personen zijn de andere weekends een mogelijkheid om de brouwerij en het proeflokaal te bezoeken, op afspraak . De brouwerij is normaal elke werkdag in aktie wat niet wil zeggen dat het proeflokaal open is. (Bron: dentriest.be)
Voor mij komt het tafelen nog te vroeg, ik heb trouwens andere plannen. We fietsen verder langs het zeekanaal Brussel-Schelde en ik geniet van de rust van het water. Heel even wordt die rust verstoord wanneer een schip het stille water van het kanaal doorklieft. Het lijkt wel of dit schip veel te groot is voor dit kanaal. Indrukwekkend, een zeekanaal in een dorp. Een kanaal met een lange geschiedenis. Voorbij “het sas van Humbeek” zoals men het hier vroeger noemde en nu Humbeekbrug is geworden, draait de route richting het dorp van Humbeek en slingert zich rond de Sint-Rumolduskerk. De brug, die in januari 2019 zwaar werd beschadigd door een binnenschip dat tegen de brug is gevaren en werd verwijderd, werd in juni al teruggeplaatst.
Het Zeekanaal Brussel-Schelde of het Kanaal van Willebroek, is in 1997 ontstaan door het doortrekken naar de Schelde van het Zeekanaal Brussel-Rupel. Het kanaal is een van de oudste bevaarbare kanalen van Europa. Reeds in de eerste helft van de vijftiende eeuw had Filips de Goede plannen ontwikkeld voor kanalisering van de Zenne, zonder succes. In 1477 verleende Maria van Bourgondië toelating aan de stad Brussel voor het graven van een volledig nieuw kanaal van Brussel, via Vilvoorde naar de Dijle in Mechelen. Mechelen wou niets weten van dat nieuwe kanaal op hun grondgebied, maar het was al gegraven tot in Vilvoorde. Men bedacht daarom een gewijzigd tracé voor het kanaal, van Vilvoorde tot aan de Rupel, dat door Keizer Karel V, in 1531 werd goedgekeurd. De plannen werden door Mechelen lang aangevochten. Mechelen vreesde door het nieuwe kanaal tolrechten te verliezen die ze inde op de Zenne. En ook Vilvoorde protesteerde en vreesde dat het nieuwe kanaal de Zenne zou droogleggen. Pas op 16 juni 1550, nadat het protest van Mechelen en Vilvoorde was weerlegd en ook de nieuwe landvoogdes Maria van Hongarije haar fiat had gegeven, kon de burgemeester van Brussel de eerste spadesteek geven. Op 20 januari 1553 werd de dijk tussen het nieuwe kanaal en de Rupel doorgestoken, maar dit zorgde voor een onvoorziene zondvloed die voor grote schade zorgde. De loop van het kanaal in Brussel, werd later nog verlegd om aansluiting te geven op het Kanaal Charleroi-Brussel dat in 1832 werd geopend. Hierdoor ontstond een directe verbinding tussen de haven van Antwerpen en het industriebekken rond Charleroi. Nadien volgden nog moderniseringen ten gunste van de industrialisering van de kanaalzone. (bron: Wikipedia)
Vijf kilometer verder komen we bij de Liermolen. Bij knooppunt 43 is het wel even opletten want je moet hier linksaf, vóór de Maalbeek, een smal pad inrijden dat naar de oude watermolen leidt. Het huidige gebouw van de Liermolen werd opgetrokken in de 17e-eeuw in witgekalkte bak- en zandsteen. De watermolen was eigendom van de heren van Lire, die de molen in 1341 verkochten aan de Witheren van de abdij van Grimbergen. De bedrijfsklare korenmolen heeft een intact binnenwerk waar er op regelmatige basis demonstraties ‘graan malen’ gegeven worden. In het open depot aan de Liermolen sta je versteld van de diversiteit aan karren en wagens. En er is een terrasje waar het heerlijk vertoeven is in de schaduw van de molen. We volgende het valleitje van de Maalbeek tot aan de Wolvertemsesteenweg bij knooppunt 38. De fietsroute stuurt je meteen naar de andere kant van de steenweg, maar ik geef er de voorkeur aan om het mooie Grimbergen te bezoeken en iets te eten op het zonovergoten terras van het Fenikshof in de schadeuw van de abdijkerk. Ik rij dus linskaf de Abdijstraat in, rij langs de volkssterrenwacht Mira (open op zondag- en woensdagnamiddag) en kom algauw aan de poort van de Abdij die ook toegang geeft tot het terras van het Fenikshof. Een blonde Grimbergen kan hier niet ontbreken. Na mijn lunch rij ik verder langs de abdijkerk van Grimbergen die wordt beschouwd als een van de mooiste en meest harmonieuze barokkerken in de Lage Landen, tot aan het Prinsenbos en de kasteelruïne van het Prinsenkasteel, het waterkasteel dat lange tijd de verblijfplaats van de Heren van Grimbergen was. Wat een heerlijke plaats voor een korte siesta.
Ook al wordt er in de abdij sinds de Franse revolutie geen eigen bier meer gebrouwen, toch bestaat “Grimbergen” nog steeds als abdijbier. De Carlsberg-group bezit de licentie om het Grimbergenbier te brouwen. Voor de Belgische markt staat Alken-Maes in voor de productie en de verpreiding van het bier. Voor de overige landen in de wereld ligt de productie bij de Carlsberg group zelf. Grimbergen verovert de jongste jaren meer en meer aanzien door haar authenticiteit, diversiteit in smaken en doorgedreven kwaliteit, waardoor ze een serieuze plaats op de biermarkt heeft veroverd.
In het oude poortgebouw van de abdij, niet ver van de plaats waar ooit de abdijbrouwerij heeft gestaan is een “abdijbiermuseum” ingericht zodat iedereen die benieuwd is hoe het Grimbergse abdijbier gemaakt wordt dit daar kan komen bewonderen. Maar nog veel beter is een Grimbergenbier te degusteren en de kracht van de Feniks te ontdekken in al zijn vormen.
Ik volg hetzelfde pad terug tot aan het knooppunt 38 en volg daar links opnieuw het valleitje van de Maalbeek. Bij het oversteken van de Keienberglaan moet je goed oppassen want je bent het fietspad, de Beekweg, zo voorbij. Geen drie kilometer verder sta ik voor de fietsbrug over de A12-autoweg die me scheidt van de ingang van de Plantentuin van Meise. Ben je niet heel stuurvaardig, dan stap je hier best van je fiets af. Wil je graag de Plantentuin bezoeken, boek dan vooraf en in de buurt een logies want het zou jammer zijn om je in deze prachtige tuin te moeten haasten. Vanaf de Plantentuin en het gehucht Amelgem wordt het fietsen een stuk moeilijker in het glooiend landschap tussen Meise en Wolvertem. Tussen knooppunt 41 en 56 gaat het voortdurend bergop. Op het einde van de Kaarlijkstraat en het kruispunt met de Krogstraat en de Klepperstraat ligt er zelfs een pittig kammetje. Het glooiend landschap biedt wel een mooi panorama. Wanneer de Groene Weg de Oppemstraat gekruist is, gaat het sterk naar beneden. Zou Eddy Merckx hier ooit getraind hebben? Misschien wel, want Wolvertem is de thuisgemeente van deze wielerlegende die hier sinds 2015 een standbeeld heeft gekregen. Vanaf Wolvertem rijden we door het landelijke Vlaams-Brabant langs gehuchten met namen als Imde en Rossem tot we in de verte de brouwerij van Palm zien en weten dat we terug in Steenhuffel zijn. Van Steenhuffel tot het station van Londerzeel is het nog 3 km. Ons pad loopt tussen de knooppunten 61 en 25 gelijk, maar in tegengestelde richting, met de “Groene Corridorroute”. We rijden nog een kort stuk over de Leirekensroute, komen langs het Kasteel Drie Torens en nemen aan de spoorweg de richting van het knooppunt 62 en het station waar we een kwartiertje later met de trein naar huis sporen.
De geschiedenis van Brouwerij Palm gaat terug tot 1525. Het was echter Arthur Van Roy, telg van het brouwersgeslacht uit Wieze, die gehuwd was met de dochter van de Brouwerij De Hoorn zoals die toen nog heette, die in 1908 startte met de industriële ontwikkeling van de brouwerij. In 1914 werd de brouwerij bij een bombardement bijna volledig vernield. Tijdens de heropbouw kon er niet geïnvesteerd worden in ‘koudetechnologie’, noodzakelijk voor het brouwen van het in opgang zijnde nieuwe biertype, pils van lage gisting. De brouwerij bleef daarom noodgedwongen hogegistingsbier brouwen. In 1929 gaf Arthur Van Roy zijn ‘Spéciale Belge’ de merknaam ‘Spéciale Palm’ als teken van overwinning van hogegistingsbier op het laaggistende pilsbier. Hij was er vast van overtuigd dat zijn ‘Spéciale Palm’ meer aroma en smaak te bieden had dan pils.
In de volksmond wordt Brouwerij De Hoorn steeds vaker de brouwerij van de Palm genoemd. In 1974 verandert ze dan ook haar naam in Brouwerij Palm. In 1980 verschijnt het Belgische trekpaard als logo op het etiket. Het symboliseert niet alleen de Brabantse herkomst van Palm, maar illustreert ook hoe het beste uit de natuur wordt gehaald door traditie en selectie. In 1998 wordt brouwerij Rosenbach overgenomen en blijft men volop inzetten op authentieke rasbieren, op innovatie en op export. In 2014 wordt Palm Breweries omgedoopt tot Palm Belgian Craft Brewers. Om te experimenteren met nieuwe combinaties kruiden, hop, fruit en hout wordt een micro-brouwerij ingericht, die uit erkentelijkheid voor het verleden De Hoorn wordt genoemd. Op 10 mei 2016 verwerft De Nederlandse brouwersfamilie Swinkels Palm Belgian Craft Brewers. (Bron: Palm.be)
