PLUSPUNTEN
- de mooie landschappen en de prachtige steden
- de Rijnvallei, de Alpen, Toscane
- de handige reisgids en de uitgebreide informatie op internet
- de vele overnachtingsmogelijkheden
Reitsma’s Route naar Rome is een schitterende toeristische fietsroute van Amsterdam naar Rome via Duitsland en Oostenrijk.
Je fietst door mooie, afwisselende landschappen en sfeervolle oude steden en stadjes. Vooral tot en met de Alpen is de route erg rustig, vaak zelfs autovrij. Na de Alpen worden fietspaden en stille weggetjes schaarser.
Onnodige hellingen zijn vermeden, maar de Alpen, de Apennijnen en de heuvels in Centraal Italië zijn niet te vermijden. In de Alpen is, bij beide bergpassen, hulp van trein of bus mogelijk, maar bij de beklimmingen daarna is dat niet het geval.
Langs de route zijn hotels en B&B's in overvloed. Fietskampeerders komen vrijwel iedere dag langs één of meer campings.
Omdat onze woonplaats niet op de route vanuit Amsterdam ligt, fietsten we in anderhalve dag eerst naar Sint-Odiliënberg in Nederland (etappe 4 van Reitsma) waar we aansluiting vonden bij de route in de routegids.
Hieronder leest u ons beknopt reisdagboek.
Je moet zeker geoefend zijn vooraleer je aan dit fietsavontuur begint. De afstand is lang en het parcours zeker niet altijd makkelijk. De bergpassen zijn niet alleen lange klimpartijen, je moet ook rekening houden met het autoverkeer en dat kan bij goed weer zelfs best druk zijn.
Anderzijds krijg je voor je inspanning prachtige vergezichten terug, fiets je door kleurrijke landen en verandert je fietsomgeving voortdurend.
De gidsen van Reistma hebben een praktische ringband en bevatten niet alleen overzichtelijke kaartjes met daarnaast een duidelijke routebeschrijving, maar ook hoogteprofielen, fraaie foto's, aardige achtergrondinformatie, toeristische tips en uitgebreide accommodatielijsten. De route is in beide richtingen beschreven en wordt helemaal met GPS ondersteund. Soms zijn er onverharde wegen gebruikt, maar die zijn met een randonneur of hybride prima te doen.
***** is een fietsreis die je zeker op je bucketlijst moet zetten
**** is een fietsreis die je fietsbelevingen goed kan aanvullen
*** is een fietsreis die zeer goed kan meevallen
** is een fietsreis die je kan maken maar wij hebben niet genoten
* is een fietsreis die je hier niet zal vinden
Je start bij voorkeur aan je eigen voordeur en pas nadat je goed bent voorbereid. Als dit je eerste fietsreis wordt, trek je er best eerst eens een weekje met de fiets op uit om te zien hoe het fietsen en de uitrusting je bevallen. Ook uit een gesprek met een ervaren fietser kan je veel leren.
Zoek op het internet naar informatie over je fietsreis en probeer de fietsgids al vooraf eens door te lezen. Bij pelgrimswegen.nl vind je bijvoorbeeld heel wat documentatie en links naar andere informatiebronnen die nuttig kunnen zijn bij je voorbereiding.
Vooraf boeken van je logies is niet wenselijk omdat noch je tempo, noch de weersomstandigheden vooraf gekend zijn en je beter wat extra tijd neemt voor de vele mooie steden die je onderweg doorrijdt.
Voor wie op zijn/haar reis naar Rome niet overal alleen voor wil staan, organiseert Cycle2Explore begeleide fietstochten.
Na een gezellig ontbijt in café “Het Boerenparlement” waar we onze familie en onze vrienden uitleg hebben gegeven bij onze tocht, hebben we afscheid genomen. Een emotioneel moment bij het begin van dit spannend avontuur dat we voor het eerst samen, als koppel, ondernemen.
De eerste camping hebben we vooraf geboekt. We rijden vandaag oostwaarts naar Bree om morgen te kunnen aansluiten -in Sint-Odiliënberg- op Reitsma’s Route naar Rome die vertrekt in Amsterdam.
De eerste kilometers mochten we rekenen op het gezelschap van Marcel, een vriend van onze fietsclub.
De donkere wolken van vanochtend maakten ondertussen plaats voor de zon. Met een heel zacht briesje in de rug, konden we onze snelheid hoger houden dan voorzien. Tegen 13u30 zaten we al voorbij Mechelen. Tijd dus voor een verdiende middagpauze. Daarna ging het linea recta naar Bree. Rond 19u stond ons tentje recht en konden we genieten van een lekkere Tongerlo.
Eerste opdracht vandaag : ontbijt zoeken. Bree is een hele mooie stad, maar net zoals op veel plaatsen is er op maandagmorgen niet veel open. Enkel een hotel waar het ontbijt al gedaan was en een mooi café naast het stadhuis waar ze gelukkig ook een broodje kaas serveerden. Eenmaal ontbeten, konden we onze route verderzetten richting Sint-Odiliënberg voor de aansluiting op Reitsma’s Route naar Rome. Eens op het juiste pad werden de brede asfaltwegen, met druk verkeer, geruild voor een charmante weg langs de Roer (Rur) en rustige pittoreske grintwegen door bos en veld, met de rivier altijd kabbelend naast ons. Tot voorbij Düren.
Dan door de Zülpicher Börde, een uitgestrekt landbouwgebied met weidse horizonten. Door een gebrek aan ervaring met een fiets-gps hebben we het pad naar de camping gemist. Het symbool voor de camping stond op de gps-kaart, maar te ver van de weg waardoor het symbool op het kleine scherm niet te zien was. Afslag gemist en 6 km te ver gereden. Het werd dan maar Hotel Europa te Zülpich, 19 km voorbij de geplande bestemming.
Zülpich heeft nog iets van zijn middeleeuws karakter bewaard. Het stadje is ook bekend voor de Slag bij Zülpich (496) waar Clovis beloofd zou hebben om christen te worden waardoor hij de slag tegen de Alamanen kon winnen.
De grintwegen van gisteren werden vandaag goed geasfalteerde landwegen. Heel rustig in een heerlijk zonnetje. Veel klimwerk vandaag. We zijn eerst gestegen tot 270 meter boven de zeespiegel -ten zuiden van Bonn. Dan een lange afdaling om net voor Remagen de oever van de Rijn te bereiken, met een wondermooi zicht op deze grootse rivier. We hadden nog reserve en dus besloten we nog wat verder te rijden tot Andernach a/d Rijn.
Een terrasje en een ijscoupe met aardbeien. Wat heeft een mens nog meer nodig. Een hotelletje voor de nacht. Het was even zoeken en dan nog in de regen. De laatste 7 km langs de Rijn kregen we regen. Gelukkig heeft de GPS ons foutloos naar een fietsvriendelijk hotelletje geloodst.
De toeristische sector heeft het Rijngedeelte tussen Bonn en Koblenz de “Romantische Rhein” genoemd, maar het gedeelte na Koblenz tot Bingen is veel mooier. Negentig km op een mooi fietspad langs de Rijn met Koblenz, waar de Moezel, bij het Deutsches Eck, in de Rijn uitmondt, als hoogtepunt. Tijdens het Romeinse Rijk was de Rijn een grens (limes). Veel steden zoals Koblenz (Confluentes) hebben hun ontstaan aan die periode te danken. Veel toerisme ook en mooie Rijnpromenades met horeca die uitnodigen voor een pauze.
De Rijn loopt hier door een diep en kloofachtig dal. Met veel bochten en steeds wisselende uitzichten op wijnbergen en bossen, oude stadjes, burchten en ruïnes. Rhens is zo’n leuk vakwerkstadje dat nog een deel van zijn stadsmuren en poorten bewaard heeft. Hier, waar vier van de zeven keurvorstdommen aan elkaar grensden, staat ook de “Königstuhl” waar de Duitse keurvorsten vanaf de 14de eeuw kozen wie Koning en Keizer mocht worden. Tussen St. Goar en Bingen was de Rijn vroeger zeer gevaarlijk. De ideale plek voor het ontstaan van de legende van De Loreley.
Spijtig genoeg zijn we niet droog gebleven. De regenvesten moesten voortdurend aan en uit. En dus zijn we opnieuw beland in een leuk hotelletje in Bingen (aan de overkant van de Rijn ligt Rüdesheim) om morgen met droge kleren aan een nieuwe tocht te beginnen.
Dit was 2011: “Gisteren nog geprobeerd om via het WiFi-net van het hotel ons berichtje door te sturen, maar na ettelijke pogingen en de assistentie van een jonge onthaaljuffrouw, zijn we er toch niet in geslaagd op het internet te geraken. Vanmiddag bleek de redding plots in zicht toen we langs een Mc Donalds fietsten. Hier altijd gratis WiFi werd ons vooraf verteld. Jaja, één uur gratis en de internetsleutel wordt opgestuurd op je Duits GSM nummer. Alweer niet voor ons dus.“
De rit begon langs de obstroute, de fruitroute. De oevers van de Rijn hebben we ingeruild voor het ‘Rheinhessisches Hügelland’, een zacht glooiend landschap met afwisselend landbouwvelden, fruitbomen, stille dorpjes, zonnebloemvelden en wijngaarden. In Nierstein hebben we de Rijn per veer overgestoken. We zullen moeten wachten tot Bregenz om de daar nog snelstromende Alpenrijn terug te zien.
Het laatste deel van de dag reden we op asfaltwegen en betonplaten door de ‘Oberrheinische Tiefebene’ of de Bovenrijnvlakte, een rustig agrarisch gebied.
Rond 16u werd het tijd voor een break met een huisgemaakt ijsje. Remmen toe en kiezen maar. Vraag: “Twee bollen op een hoorntje.“. Antwoord: “Hoorntjes mag men niet op het terras opeten!” Dus moest Mireille haar “tsjoep” op de stoep opeten. Klantonvriendelijke gründlichkeit.
We fietsten vandaag door de Bovenrijnvlakte. Hier is de grond zandiger en daardoor ook bosrijker. Kilometers lange rechte stroken, zo plat als een biljart. We hebben ten oosten van Mannheim en Ludwigshafen gefietst, maar dat merk je niet vanop de fiets. Gelukkig liep het traject wel door Heidelberg, misschien wel het mooiste stadje van Duitsland. Het bezit de oudste universiteit van Duitsland, die ooit een bolwerk was van de protestantse theologie. Heidelberg kreeg een barokke binnenstad na zijn verwoesting door Louis XIV in de 17de eeuw.
Ook in Bruchsal overweldigt de barok van het Barockschloss, stijlgetrouw heropgebouwd na de verwoesting van de stad in 1945. De mensheid lijkt dus niets te leren uit zijn geschiedenis. De naam Bruchsal heeft trouwens dezelfde etymologische oorsprong als Brussel. Het slot is de oudst bewaarde, bisschoppelijke residentie van de Hoogrijn.
Onze tent hebben we opgesteld in Durlach, naast een picknicktafel in het vooruitzicht van het ontbijt morgenvroeg. Terug van het avondeten in de stad, zat een jong koppel te genieten van een wokmaaltijd aan “onze” picknicktafel. Hij was kok. Beiden waren Nederlanders. Ze hebben ons wel nog laten meegenieten van een lekker tasje thee met Italiaanse koekjes.
Vanmorgen hing een zakje met de rest van de koekjes en wat snoep -van gisteren- aan onze tent. Met een attent afscheidsbriefje van Jessica en Jarno, onze Nederlandse buren.
Vanaf vandaag is het gedaan met de vlakke etappes. Het werd een dag met veel korte hellingen door idyllische beekdalen en percentages tot 9% en dat op een parcours dat geleidelijk oploopt tot aan de vallei van de Neckar. De rit bracht ons in prachtige dorpjes, langs velden en opnieuw veel bossen.
Na een paar kilometer druk stadsverkeer in Pforzheim keerde de rust terug in het Würmtal. We reden ook door Weil der Stadt, het geboortedorpje van Johannes Kepler, de astronoom en opvolger van Copernicus.
Het laatste deel van de etappe liep door het Naturpark Schönbuch, vroeger het jachtterrein van de koningen van Württemberg. Bijna liep het hier mis, toen de batterij van mijn gps leeg was en we zonder hulp uit de wirwar van bospaden het juiste pad moesten kiezen. Met wat omwegen en heel wat hoogtemeters zijn we toch bij de camping in Tübingen a/d Neckar geraakt.
Morgen wordt regen voorspeld en moeten we de Schwäbische Alb (737meter) over, het voorlopig hoogste punt van de reis.
Hij reed met een oude racefiets. Goede reis zeiden we nog tegen het koppel, toen ze een halfuur voor ons vertrokken. Wij waren nog op zoek naar een Bäckerei, toen we hen al terugzagen. Hij liep met zijn fiets aan de hand. De derailleur was gebroken en was nu op zoek naar een fietsenmaker. En dat op een zondag.
Na een stevig ontbijt in de stad waren we klaar voor de klim van de Schwäbische Alb (737m). Vanuit Tübingen rijst de Alb als een muur van zo’n 400 meter boven de stad op. Een klim van 5km met stijgingspercentages van 4% tot 7%. Eenmaal boven zou ons een vriendelijk landschap wachten…. in de regen. De Schwäbische Alb is een golvende hoogvlakte met akkers, bossen en dorpjes die nog landelijke rust uitstralen. Na het middageten hebben we de natte onverharde fietspaden wel gemeden en onze weg gezocht langs klassieke wegen voor gemengd verkeer.
Het gezellige etappe-eindpunt Sigmaringen was ooit de hoofdstad van de Zwabische tak van het vorstenhuis Hohenzollern. Hun romantisch ogende slot staat op een rots boven de Donau. Het Gästehaus waar wij logeren, hebben we via de telefoon geregeld. Camperen zat er niet in. De douche voelde heerlijk. Onze kledij wordt nu gewassen en gedroogd. De tent hangt te drogen in de badkamer.
Van Sigmaringen tot Mengen volgden we de Donauradweg. Dan volgde het zachtglooiende landschap van Oberschwaben met heuvels, akkers, weiden en bossen.
Gisteren vertelden we over het Nederlandse koppel dat fietspech had. Het verhaal van Rik en Maya. We hadden al enkele tientallen kilometers gefietst, toen Rik plots naast Mireille kwam fietsen. Hij had een andere fiets gekocht, een tweedehands. We waren verrast. Zij ook. Na een kleine woordenwisseling fietsen zij ons voorbij. Enkele kilometers verder zaten ze op een terrasje te wachten op hun koffie. Ze nodigden ons uit om samen met hen koffie te drinken. Ze vertelden ons hun verhaal. Na de koffie hebben we een eind samen gereden. Zij rijden tot Venetië.
We bereikten de Bodensee en volgden vandaag al een eindje de Bodensee-Fietsroute tot Lindau. Lindau is één van de drukste toeristencentra van de Bodensee, die in Duitsland ook het “Schwäbisches Meer” genoemd wordt. De “Zwabische Zee” is na het “Meer van Genève”, het grootste meer van de Alpen. Morgen rijden we Oostenrijk binnen.
De hele dag hebben we in de zon kunnen fietsen. Toen de wolken dreigend over de bergen verschenen hebben we besloten om overnachting te zoeken. We hebben rond 16 uur aangeklopt bij een gastvrij gezin dat nog een “kamer met ontbijt” vrij had en zitten nu in Braz (Oostenrijk). Het werd een mooie fietsdag. Eerst nog langs de Bodensee tot Bregenz om geleidelijk aan het vlakke land te verlaten en het Alpengebergte in te rijden. Fietsen in de Alpen is een stuk makkelijker dan fietsen in de Ardennen. Ten minste zolang je in het dal rijdt.
De Bodensee wordt gevoed door de Rijn, de Alpenrijn die we ongeveer 30km hebben gevolgd en die hier de grens vormt tussen Oostenrijk en Zwitserland. We fietsten in het Oostenrijkse Vorarlberg langs stadjes zoals Lustenau, Feldkirch en Bludenz (van de Milka chocolade). Bekende plekjes van zomer- of wintervakanties.
We wilden zo graag vandaag al de Alpen overrijden. We zaten voor op ons schema en het was de hele dag mooi fietsweer. Maar vriendelijke bergen kunnen plots heel gevaarlijk worden en dus namen we geen risico toen de onweerswolken over de bergtoppen kwamen piepen. De etappe door het Klostertal en over de Arlbergpas staat in ons fietsgids immers beschreven als één van de zwaarste etappes van de hele route.
Het regende pijpenstelen van bij het opstaan. We wisten dat we in Langen de fiets konden meenemen in de trein om 10km verder aan te komen in St. Anton en zo het steilste stuk van de pas te vermijden. We hebben heel even getwijfeld, maar een trein nemen beschouwden wij als een zwakte, ook met deze regen. En toen begon het zware werk. Vanaf Stuben, waar vroeger reizigers op krachten en op temperatuur kwamen voor of na de moeilijke tocht over de pas. Met hellingen van 7-10% afgewisseld met lichtere delen, terwijl de regen met bakken uit de lucht viel. De Mont Ventoux met de racefiets is een makkie vergeleken met deze klim, gepakt en gezakt, koud en nat. In de klim zaten drie verlichte tunnels waarvan de langste 550m was. Met onze fluohesje aan en de fietsverlichting op, hoopten we toch voldoende zichtbaar te zijn voor de soms gevaarlijke autochauffeurs.
Na twee uur klimmen stonden we bij St. Christoph op de top van 1793m waar niets meer dan een paar restaurants en souvenirwinkels te zien zijn. In één ervan hebben we ons getrakteerd op een lekkere warme soep met een broodje, terwijl we onze kledij onder de haardroger probeerden droog te krijgen. Van het mooie uitzicht op de toppen van de Verwallgrupe hebben wij tijdens de snelle afdaling van 10%, vanwege de mist, niets gezien. We waren verkleumd, maar opgelucht, toen we het bordje Pettneu zagen staan. En nog geen tien minuten later hadden we een kamer met een lekkere warme douche.
De regen vreet aan je remblokken. Die moesten vanochtend eerst vervangen worden. We zijn gestart met een zeer lange afdaling in het prachtige Stanzertal tot Landeck. Vanaf daar ging het licht bergop langs de oever van de Inn in het Oberinntal. Hier is zowel tijdens de Spaanse successieoorlog door Louis XIV als door Napoleon hevig gevochten tussen de Fransen en de Oostenrijkers.
Tussen Landeck en Rovereto fietsten we op de Via Claudia Augusta, een fietsroute die de oorspronkelijke Romeinse weg zo goed mogelijk volgt. We zouden eerst overnachten in Pfunds. Gezien het uitstekende fietsweer en de ervaring van gisteren met de Arlbergpas hebben we besloten om de 6km lange Reschenpas meteen vandaag te beklimmen. Na Pfunds maakten we een kleine omweg door Zwitserland om de drukke hoofdweg over de Reschenpas te vermijden. Dan ging het door een bosrijke omgeving met 7% omhoog naar de Norbertshöhe (1450m). Lichtgolvend met enkele kleine klimmetjes ging het naar de Reschenpas en de grens met Italië. Dan enkele kilometers langs de boorden van de Reschensee (Lago di Résia) en de idyllische Haidersee (Lago della Muta) met adembenemende verzichten op het Ortler massief. En vanaf daar ging het aan een razende vaart naar beneden tot Glurns (Glorenza) waar we onze dubbele etappe hebben afgerond op een schitterende camping.
Een luxecamping, zon, een schitterend uitzicht en een ontbijt “aan bed”. De broodjes werden door de uitbaters bij de tent afgeleverd. Samen met onze fietsvrienden ontbeten. Met een dalend parcours in het vooruitzicht. Er zijn slechtere dagen om wakker te worden.
Romantische burchten en ruïnes, oude dorpskerkjes en uitgestrekte boomgaarden tegen een decor van hoge bergen vormden het beeld van onze etappe. We reden constant door een postkaart, naast de Adige, een snelstromende bergrivier. Rondom bergen met hier en daar nog besneeuwde toppen. Het ging bergaf tot in Meran (Merano). Ooit was de route over de Reschenpas een belangrijke handelsroute. Nadien verarmde de streek en was er geen geld meer om de oude romaanse kerkjes te vervangen. Gelukkig voor ons.
We reden in de Val Venosta (Vinschgau). Dit is de droogste vallei van de Oostalpen. Tegen 16u waren we in Bolzano waar we samen nog de aankomst van de “Tour de France” hebben gezien. Nadat we de overwinning van Contador hadden gezien, hebben we afscheid genomen van onze Nederlandse vrienden.
Opnieuw de hele dag langs de Adige (Etsch) over een schitterend fietspad. Het dal van de Adige is een typisch glaciaal dal. In de IJstijd heeft het ijs hier een breed dal met indrukwekkende, steile rotswanden uitgeslepen.
Gisteren had ik nog gebeld met Carl die samen met onze Burgemeester in deze regio op reis is. Met hem hadden we een afspraak gemaakt, hij zou ons vandaag een eind tegemoetkomen met de fiets vanuit Ora richting Bolzano. We zouden hem wel herkennen vertelde hij nog. Na ongeveer 15 km kwam een fietser in de Belgische kampioenentrui in onze richting gefietst. Iets verder ter hoogte van Auer/Ora stond dan onze Burgemeester met zijn echtgenote en de echtgenote van Carl ons op te wachten. Het gaf ons een geweldig thuisgevoel, zover van huis. Voor hen een dag rijden of enkele uren vliegen, voor ons twee weken fietsen. Het deed ons wat. We hebben wat gezellig zitten keuvelen op een terras. Geen van ons was gehaast.
Na Salurn, waar we het Duitse taalgebied hebben verlaten, kregen de dorpen een duidelijk Italiaans karakter. Onze bestemming is Rome. Wie naar Venetië wil neemt in Trento een andere route. In Trento vond in de 16de eeuw het concilie plaats dat geprobeerd heeft aan de Reformatie een einde te maken. Het Concilie luidde het begin van de Contrareformatie in.
De Adige bleef de hele dag onze reisgezel. Tot in Rovereto.
Na Rovereto wordt het brede dal veel smaller en intiemer. Slechts hier en daar ligt een dorpje met rustieke huizen rond een oud kerkje. Nog 30km over fietspaden langs de Adige. Na Rivoli nemen we afscheid van de Alpen. Tot Verona volgde een heuvellandschap met wijngaarden en hier en daar een villa.
We lieten het Gardameer rechts liggen. Bij goed weer was een boottocht op het meer een aangename afwisseling geweest. We moesten dan iets voorbij Rovereto naar Tórbole fietsen waar men een boot kan nemen tot Bardolino.
Rond 11u waren we de regen even beu en zijn we koffie gaan drinken in een klein dorpje. Vier cappuccino’s en vier croissants later moesten we (maar) 4,90 EUR betalen. Spijtig dat het zo ver is om hier elke zondag koffie te komen drinken. Buiten was het gestopt met regenen.
Door zijn strategische ligging was Verona al in de Romeinse tijd een welvarende stad. Wij kenden de stad enkel nog maar van zijn Arena met zijn beroemde operavoorstellingen en van het (fictieve) tragische liefdesverhaal van Romeo en Julia. We hebben daarom voor een hotel gekozen om ook de stad iets uitgebreider te kunnen bezoeken. Verona mochten we niet missen.
Het vlakke boerenland geven ons het gevoel in Vlaanderen te zijn. Gelukkig is het vandaag Italiaans warm om te fietsen door een rustige en vlakke Po-vlakte. Kilometers door appel- en andere boomgaarden; door enorme maisvelden en weidse akkers. Sommige boerderijen zijn gebouwd in een echte palazzo-stijl. Bij enkele andere boerderij-ruïnes lijkt het of de oorlog nog maar net voorbij is. Tussen Lendinara en Ferrara, strekt zich de vlakke Polésine uit, een strook land tussen de rivieren de Adige en de Po.
We zouden overnachten in het mooie Lendinara waar volgens onze routegids wel enkele B&B’s, maar geen campings zijn. De eerste…gesloten, de tweede…bestond niet meer, de derde gebeld,… geen antwoord. Gelukkig zijn de mensen hier ontzettend vriendelijk en gedienstig en heeft een dame uit een winkeltje voor ons gedurende meer dan een half uur telefonisch gezocht naar een overnachting. Eerst in het dorpje Lendinara en uiteindelijk heeft ze een kamer gevonden in een hotelletje in het volgende dorpje, nog eens 10 km verder.
En dus zitten we hier nu in Fratta Polésine. Een heel leuk oud dorpje, met prachtige oude Venetiaanse villa’s, maar waarvan ik de naam waarschijnlijk nooit zal kunnen onthouden. Zo is er dus elke dag wel iets waar we niet op voorbereid zijn, maar toch telkens weer genieten we van het improviseren op het moment zelf.
Het was heel dorstig weer vandaag, dus zijn we regelmatig gestopt om eens iets anders te drinken dan lauwe drank uit onze drinkbus. Steeds als we onze fietsen ergens parkeren, worden ze bekeken door enkele oudere Italianen die op het terras zitten te keuvelen. We moeten telkens uitleggen van waar we zijn en waar we naartoe gaan. Ze kijken dan vol bewondering hoewel iedere geoefende fietser dit kan, maar je moet het wel volhouden, dag na dag.
De stad Ferrara heeft een prachtige Duomo, het prachtige Palazzo dei Diamanti en andere mooie Renaissance paleizen uit de 15de eeuw, prachtige pleintjes en gezellige straatjes. Na Ferrara volgden we een tijd lang de bochtige loop van de Po Morte di Primaro, een dode zijarm van de Po. De Apennijnen, het gebergte dat zich uitstrekt over het gehele schiereiland, komen nu ook dichtbij. Rome ligt aan de andere kant, dus moeten we erover.
We overnachten in een trekkershut van de lokale jeugdherberg van St. Lazzaro di Sávena vanwaar we per fiets naar Bologna kunnen voor een lekkere, grote pizza. Jammer dat we tijd tekort hebben en niet een dagje langer kunnen blijven.
Vanochtend was het bewolkt en droog om de rit door de Appennino Bolognese te starten. Dit middelgebergte heeft vriendelijke ronde vormen, veel groen en heerlijke vergezichten.
De eerste 22 km gingen nog langzaam bergop tot de beklimming van de Passo della Raticosa (968m). Pas boven beseften we dat we onze zwaarste klimdag van de hele reis hadden. 1310 hoogtemeters zouden we vandaag op het programma hebben. We zitten midden de Apennijnen. Een snelle afdaling, een stevige klim; ze wisselden elkaar op een uitputtende wijze af.
Net voor onze geplande eindbestemming moesten we nog over de Passo della Futa (902m). Deze hebben we vandaag niet gehaald omwille van de regen. Vanaf de top van de Passo di Raticosa zijn we daarom op zoek gegaan naar een albergo mét restaurant én internet. Het eerste hebben we gevonden, het tweede niet. Hier in de Albergo Berti in Traversa hebben ze nog niet eens een computer, laat staan draadloos internet. Ondanks de regen is dit wel wat we zoeken. De Italiaanse eenvoud waar mensen nog aan iedereen in het café vertellen dat we van België naar Rome rijden en dan nog met de fiets. “Sei bravi!!” (jullie zijn moedig) zeggen ze dan (of zoiets).
Met de zon aan de horizon en met Firenze in het vooruitzicht kon onze dag niet stuk. Eerst nog wel de Passo della Futa (902m) bedwingen. De afdaling naar San Piero bood riante uitzichten op het dal van de Sieve. Daarna werden de Apennijnen geruild voor een Toscaans heuvellandschap met olijfbomen, wijngaarden, rijen cipressen en verspreide villa’s.
Al van ver zagen we de romaanse campanile van de 11de eeuwse Duomo uitsteken boven het door de Etrusken gestichte stadje Fiésole dat tot de 12de eeuw belangrijker was dan Firenze. Maar vandaag is de hoofdstad van Toscane één der rijkste kunststeden ter wereld. In Firenze zelf was het moeilijk fietsen. De schoonheid van de stad compenseerde dan weer alles. De pracht van de Duomo met zijn koepel van Brunelleschi, de romantiek van de Ponte Vecchio, … We konden Firenze niet verlaten zonder het panorama vanaf de Monte Michelangelo te zien. Dit betekende dan wel een korte maar zeer stevige klim van 13%. Het zicht was er adembenemend mooi.
Onze vooraf geplande bestemming lag nog 35 km verder dan Firenze. Door de vele inspanningen zijn we op een 10-tal kilometers van de eindmeet gestrand. Uiteindelijk zijn we in San Pancrazio terechtgekomen in een prachtige Toscaanse villa met zicht op de mooie Toscaanse heuvels.
De Chianti-streek strekt zich uit van Firenze tot Siena. We fietsen door het échte Toscane over zacht glooiende heuvels met wijngaarden en olijfbomen, met bosschages en middeleeuwse dorpen. Een feest van kleuren. We kennen de streek uiteraard meer van zijn lekkere wijntjes. In dit gebied wordt vanouds rode wijn gemaakt. Om deze te onderscheiden van wijn die in aangrenzende gebieden in Toscane wordt gemaakt, heet de wijn hier Chianti Classico. Al in 1716 werden de grenzen van deze wijnstreek vastgelegd. Proeven was echter geen optie. We hebben geen dagen voorzien om te recupereren van een wijnkater. Jammer. Ons tijdschema is te strak, de fietsdagen te lang.
Siena is zeer mooi. Om eerlijk te zijn, de stad Siena is een goed gevulde dagtrip waard. Kleiner dan Firenze en totaal anders. Het hart van de stad is een van de mooiste middeleeuwse pleinen van Europa, het Piazza del Campo, in de vorm van een schelp; met aan de zuidkant het Palazzo Pubblico, een sierlijk gotisch paleis, waarvan de bijna 100 meter hoge Torre del Mangia (de dappersten kunnen die beklimmen!) de stad en omgeving overheerst. De talrijke gebouwen en straten uit de middeleeuwen herinneren aan de gouden eeuw van Siena, tussen 1260 en 1348.
Na dit mooie intermezzo hadden we nog 25km te fietsen door een naakt landschap, langs de rand van de Crete. Nog 300 km en 4 fietsdagen scheiden ons van Rome.
Onze fietsgids waarschuwde ons al. Het derde deel van de route naar Rome zou het zwaarste deel worden. Opnieuw hebben we 1235m hoogtemeters geklommen met stijgingspercentages van 10-12%. De 8 km tot Montalcino (564m) zijn typerend voor deze regio. Schitterende uitzichten waren telkens onze beloning.
Montalcino is wereldwijd beroemd en rijk geworden door zijn Brunello wijn, een van ‘s werelds beste en meest gewaardeerde Italiaanse wijnen. De kostbare formule van de fantastische Brunello werd in 1888 ontdekt door Ferruccio Biondi Santi. Hij had voor het eerst het idee om de druiven die gebruikt worden in het traditionele Chianti recept, zoals de Canaiolo en Colorino, achterwege te laten en alleen de Sangiovese, een uit Toscane afkomstige blauwe druivensoort, te gebruiken. Montalcino is een mooi Italiaans klein stadje zoals we er nog op de Toscaanse heuvels konden zien liggen en zoals Castel Del Piano, onze eindbestemming voor vandaag.
De Monte Amiata is -bij helder weer- al vanuit Siena te zien. Hij gaat steeds meer de horizon bepalen. Hij heeft zijn naam gegeven aan de camping Residence Amiata, een verouderde Italiaanse camping met zeer veel bomen en elk zijn eigen plekje. Een verouderd sanitair blok. We konden hier wel een wasje doen in de wasmachine zodat we morgen opnieuw eens in frisse kleren kunnen starten. Hoewel, de muggen onderweg bleken toch niet vies te zijn van onze zweetgeuren; we staan vol met muggenbeten.
Onze etappe vandaag staat geheel in het teken van het vulkanisme. Het eerste deel gaat door een bosrijke omgeving over de voet van de Monte Amiata (1738m), de hoogte berg van Toscane. Na Castell’ Azzara daalt de weg af naar de Area del Tufa (het turfsteengebied) waar de weinige dorpjes tegen schilderachtige, steile tufsteenrotsen liggen. Hier hakten de Etrusken in de zachte steen reeds hun graven uit. We zijn geen liefhebbers om de Monte Amiata met de fiets te bedwingen en kiezen voor de route via Onano. Iets eerder verlaten we Toscane.
Het Logo di Bolsena behoort al tot Lazio. Het meer is een oase van rust. Het is 370.000 jaar geleden ontstaan na het ineenstorten van een caldera (een grote komvormige krater, gevormd door vulkanische activiteit) van de vulkanische Monti Volsini. Romeinse historische bronnen geven aan dat de Volsini-vulkaan nog actief was in 104 v.Chr.
Al is de kwaliteit van onze camping uit de tijd, we staan vandaag met onze tent werkelijk aan de rand van het meer en hebben van hieruit een prachtig zicht op dit rustige water.
Het ochtendzonnetje verwarmde reeds vroeg ons tentje. Onze rit van het Lago di Bolseno naar het Lago di Vico begon met een klimmetje van 300m en een stijgingspercentage van 20% om uit de krater te geraken. Ook het Lago di Vico dat in de provincie Viterbo ligt, is van vulkanische oorsprong en is dus een kratermeer. Het bestaat ongeveer 100.000 jaar. Van de grotere Italiaanse meren is het Lago di Vico het hoogst gelegen: 510 meter boven zeespiegel.
De etappe liep door een eenzaam gebied. Het landschap was anders dan in Toscane. In de dorpjes die we doorreden leek het alsof de tijd had stilgestaan. Het renaissance stadje Tuscánia was een welgekomen stopplaats in een haast onbewoond gebied.
Het was vandaag ook bijzonder heet. En het wegdek was kilometers lang heel slecht. En bijna alles was dicht (op maandag). Niet meteen iets om vrolijk van te worden. Of zou het kunnen dat we het einde van de fietsreis al voelen naderen? Ons lichaam raakt vermoeid en het feit dat de eindmeet nu heel dichtbij komt, gaat mentaal misschien ook meespelen. Wat vandaag opviel, was dat alle richtingaanwijzers ook al Rome beginnen te vermelden.
Deze morgen waren we om kwart voor 9 al aan het fietsen. We wilden zo vlug mogelijk deze laatste etappe achter de rug hebben. We moesten nog 95km fietsen. En weer zaten er pittige kuitenbijters in. Voeg daarbij de loodzware hitte (boven de 30°) en de slechte asfaltwegen, het steeds drukker wordend verkeer en je hebt een ideale cocktail om terug een zware rit te hebben.
Toch hadden we vandaag een ander gevoel…dit waren echt onze laatste kilometers. “Morgen is het gedaan”, hebben we meer dan eens tegen mekaar gezegd. “Vanaf morgen ligt alles achter ons”. Maar wat we gezien hebben met onze ogen, samen gevoeld hebben tijdens onze ritten, samen gedeeld hebben met anderen, is met geen woorden te beschrijven of met geen foto’s weer te geven. Alles zit wel op onze eigen harde schijf, voor altijd.
Rond 16 u reden we dan het voorgeborchte van Rome binnen en daar was plots de koepel van het Vaticaan, eerst een klein bolletje, dan wat groter.
Toen we uiteindelijk in het drukke stadsverkeer terecht kwamen leidde de GPS ons feilloos naar het St. Pietersplein en voor we het goed beseften, stonden we met onze fiets voor het immense Vaticaan. De klok sloeg half 5.
