Je fietst in een lus rond de haven van Zeebrugge door de polderdorpjes Lissewege en Dudzele. Je fietst langs het Boudewijnkanaal en het Leopoldkanaal tot de dokken van de Zeehaven. Je kan het lossen en laden van grote Containerschepen gadeslaan of luisteren naar het gekweel van de vogels in het Zeebos. Een fietsroute vol afwisseling, vol tegenstellingen. Volgens de routedocumentatie zou dit een route van 26km zijn. Wij hebben de knooppunten gevolgd en komen uit op 33km.
Dit is een voormalige fietsroute van het project Beaufort 2018.
Lissewege als startplaats is zowel wat bereikbaarheid als beleving betreft een topper. Je kan er makkelijk met de wagen naartoe en ook de trein is een optie. Je vertrekt op een schilderachtige plaats en rijdt door een schilderachtige omgeving. Toch gedeeltelijk want het decor wisselt af en dat verhoogt de belevingswaarde. De route is makkelijk te rijden en voor iedereen toegankelijk.
***** is een route die je ooit moet gereden hebben
**** is een route die een verplaatsing waard is
*** is een route die de moeite is als je in de buurt bent
** is een route die je kunt proberen maar wij hebben niet genoten
* is een route die je hier niet zal vinden
Lissewege. Een betere startplaats voor deze route in er volgens mij niet. Knooppunt 5 ligt net buiten het dorp. Je start in Lissewege aan de kerktoren. Achter de kerk volg je de Oude Pastorieweg tot knooppunt 5. De route volgt de fietsknooppunten.
We starten in Lissewege, niet toevallig een van ’s lands mooiste dorpen. Een pittoresk plaatje waarvan de huizen sinds jaar en dag in het wit geschilderd zijn. Voeg daarbij het stemmige minikanaal, het Lisseweegs Vaartje en de idylle is compleet. Voor we vertrekken stappen we even af om de imposante 13de-eeuwse O.L.V.-kerk te bezoeken. Als je kan moet je ook eens de 50m hoge toren beklimmen. Achteraf haal je wel je suikertekort op met een bezoekje aan De Soete Paepe, het authentieke snoepwinkeltje dat maar liefst 60 soorten ouderwetse snoep verkoopt.
We rijden acher de kerk weg naar knooppunt 5. Net buiten Lissewege komen we in de Ter Doeststraat bij de Abdij Ter Doest. Franse Benedictijnen stichtten deze abdij in 1106. Zeventig jaar later namen de Cisterziëncers de abdij over en werd een bijhuis van de machtige abdij Ten Duinen in Koksijde (zie Veurne-Ambachtroute). De 13de-eeuwse abdijschuur kun je nog steeds bewonderen vanop het terras van de hostellerie. Te vroeg om al te pauzeren. We zetten onze weg verder langs het Boudewijnkanaal (het kanaal Brugge-Zeebrugge) dat we pas vanaf de Roskambrug te zien krijgen en aan de Herdersbrug oversteken om richting Dudzele te fietsen. Dudzele heeft een heel bijzondere kerk, of liever een verhaal van twee kerktorens, twee heiligen, twee hanen…
Het merkwaardige aan Dudzele is dat het 2 kerktorens heeft. De romaanse toren is niet de echte kerktoren van de oude kerk van Dudzele. Zij is slechts één van de hoektorens van de kerk uit de 12deeeuw. In de Middeleeuwen was Dudzele een vermaard bedevaartsoord naar Sint-Leonardus. Met de opbrengst van de bedevaarten kon men in 1150 starten met de bouw een een grote bedevaartskerk in laatromaanse stijl. Het is niet duidelijk of deze kerk Sint-Leonarduskerk of Sint-Pieterkerk heette. Toen de belangstelling van de bedevaarders afnam, werd ook de last om de bedevaartkerk te onderhouden te zwaar voor de Dudzelenaars en begon ze te vervallen. Tijdens de 15e eeuw werd ze dan nog eens geplunderd door de Geuzen en uiteindelijk stortte de kerk tijdens de 17e eeuw in. Er rest vandaag alleen nog een ruïne van de westelijke flanktoren. Tijdens de 17e eeuw werd enkel meters verderop een nieuwe kerk gebouwd, de Sint-Pietersbandenkerk.
We komen bij de Ronselaerebeek of Rondsaertader die één van de belangrijkste slagaders geweest is in het waterlopennetwerk van de ingepolderde Zwinvlakte. De naam Rondsaert verwijst wellicht naar een vroegere bewoner van de polders. Deze rechtlijnige waterloop werd door mensenhanden gegraven en moest de afwatering verbeteren maar ook kleinschalige scheepvaart mogelijk maken. Ook de “Riante Polderroute” komt hier voorbij en volgt samen met ons eerst een eind het Schipdonkkanaal (de stinker) en zodra we de Dudzelebrug over zijn het Leopoldkanaal (de blinker). Beide kanalen lopen hier parallel.
Eén van de meest gekende zichten uit de streek vormen het Schipdonkkanaal en het Leopoldkanaal, in de volksmond ook de “Blinker” en de “Stinker” genoemd. Vanaf Strobrugge (Maldegem) tot aan de zee lopen deze twee kanalen broederlijk naast elkaar en dat zorgt voor een uniek landschap. Het Leopoldkanaal (de “Blinker”) werd in 1845 gegraven en dient als ontwatering van de omliggende polders. De aanleiding van het graven van dit kanaal had te maken met de jonge Belgische staat. Voor het ontstaan van België in 1830 gebeurde de ontwatering van onze polders via het Lapscheurse Gat, een kreek die nog steeds de grens vormt tussen België en Nederland, waarna het water via Sluis en Cadzand in de zee werd afgevoerd. Na de afscheuring van België waren Belgen en Nederlanders een tijdlang niet de beste vrienden. De Nederlanders wilden niet dat de afwatering nog via hun land gebeurde en sloten de sluizen af. Het gevolg was dat de landerijen waterziek werden. Als oplossing werd het Leopoldkanaal gegraven. De Leopoldvaart kreeg in de volksmond de bijnaam de “Blinker” omdat het de properste van de twee vaarten was.
Het Schipdonkkanaal (de “Stinker”) werd in 1852 gegraven en is een afleidingskanaal dat het overtollige water van de Leie moet afvoeren. De bijnaam “Stinker” had ze zeker niet gestolen want het afgevoerde water was sterk vervuild door de industrie en de vlasroterij uit het Kortrijkse. Vandaag stinkt de “Stinker” niet meer en zit er zelfs vis in het water. En wie nog mocht twijfelen: dit landschap is prachtig in elk seizoen. Bron: Hendrik De Leyn, www.damme-online.com.
In Ramskapelle verlaten we de polderroute. Ramskapelle is nog zo’n parel van een polderdorpje. De schoonheid van het dorp ligt verborgen achter de lelijkheid van nieuwe verkavelingen. Wie het dorp graag wilt bezoeken moet aan knooppunt 38 de route verlaten richting knooppunt 62. Een paar honderd meter verder sta je al aan de kerk. Eenmaal terug volgen we verder het kanaal tot het einde en we in Zeebrugge zijn. Hier en daar verschijnen de immens grote containerschepen tussen de bomen en verandert de rust in de drukte van de haven. We rijden rond het Zeebrugse Carcenter en komen uit in de Vuurtorenweiden. Het landschap tussen Heist en Zeebrugge is er een van bijzonder scherpe contrasten. In de Vuurtorenweiden wisselen rietmoerassen af met graslanden. We kruisen de drukke Elisabethlaan via een futuristische fietsbrug en komen uit bij de Zeedijk en de Lage Vuurtoren van Heist. Door de uitbreiding van de haven van Zeebrugge verloor de vuurtoren zijn functie en werd het licht gedoofd.
Er zijn werken bezig aan de Elisabethlaan (mei 2019). We haasten ons door dit minder leuke stuk en steken bij de Pierre Vandammesluis de drukke weg over om de sluiskant verder te volgen. De dijk af en we komen via een doorgang bij het verrassende Admiraal Keyesplein uit, een pleintje zo charmant dat het wel uit een film lijkt te komen.
Het centrum van Zeebrugge valt wat tegen, maar eens we aan de oude Vismijn en Seafront zijn, bekruipt ons de goesting om hier wat langer te vertoeven. De architectuur is niets bijzonder in deze omgeving, maar de boten en het water laten ons dromen van andere bestemmingen. Een terrasje hebben we nu wel verdiend. Van Zeebrugge naar het Zeebos in Blankenberge is niet ver meer. Zodra we het Zeebos uit zijn en de Zeebruggelaan hebben gekruist, zien we de toren van Lissewege in de verte en weten we dat we bijna rond zijn.
Het Zeebos is een uniek bos op de poldergrond net achter de kustlijn. Een groot deel bestaat uit loofbomen. Een bezoek aan het loofbos kun je met de Fonteintjes combineren. Dit natuurreservaat ligt aan de overkant van de autoweg en de tramlijn, aan de kant van de zee.
