Lanzarote is het noordelijkste van de Canarische Eilanden. Het eiland kent een groot aantal kleine vulkanen waarvan de meeste een uitgebluste indruk maken. Het noorden is heuvelachtiger en groener dan de rest van het eiland. Playa Blanca is een toeristische badplaats in het zuiden van Lanzarote van waaruit twee geasfalteerde fietswegen vertrekken.
We fietsten twee dagen en hebben beide fietsdagen tot één fietslus gecombineerd. Sportieve fietsers komen zich hier tijdens de wintermaanden voorbereiden, maar ook voor de recreant biedt dit eiland heel wat moois. Het ruwe, vulkanische landschap gecombineerd met de ruwheid van de Atlantische Oceaan die tegen het eiland botst, zorgen voor een onvergetelijk spektakel.
Bron: Lanzarotegids
Naar Lanzarote vertrek je niet zonder een goede voorbereiding. Een dag fietsen op Lanzarote is beslist een aanrader, maar dit wordt wellicht niet het doel van je vakantie. Ga je om met je racefiets elke dag te trainen dan kan deze blog wel inspireren, maar zal die niet tegemoetkomen aan je wensen. Raadpleeg hiervoor aangepaste sites. Fietsen op Lanzarote zorgt voor een unieke fietservaring zeker voor de recreatieve fietser.
Voor de door ons uitgetekende fietslus (zie bij downloads) moet je enkele kortere stukken in beide richtingen fietsen. Heen en terug is het uitzicht verschillend en dus stoort dit ongemak zeker niet. Er zijn ook langere stukken die langzaam omhoog gaan en dan voor een heerlijke afdaling zorgen. Onze fietstocht gaat tot bij de ingang van het Parque Nacional de Timanfaya en keert dan terug. Het park bezoeken met de fiets is echter niet toegelaten. Wil je dit mooie traject door het Parque Natural de los Volcanes toch niet fietsen dan wordt de route 15 km korter. Waait het wat harder, bedenk dan dat het beeld van de schuimende zeebranding voor een des te mooier spektakel zorgt.
Zoek je de betekenis van de sterretjes?
Je vindt de uitleg bij de informatie over de fietsblog op de homepagina.
Het ligt voor de hand dat je op Lanzarote start aan je vakantieverblijf.
Wil je elders vertrekken dan aan je vakantieverblijf, neem dan de bus of een taxi naar je gewenste vertrekplaats en probeer daar een fiets te huren. Enkel de bus of de taxi zijn een optie om je te verplaatsen naar een andere startplaats. Op de website van IntercityBus Lanzarote vind je de meest recente en actuele dienstregelingen op het eiland. Deze kan je eenvoudig downloaden, zodat je deze altijd op zak hebt. Fietsen meenemen op de bus kan enkel opgeplooid en in het bagageruim van de bus. Niet meteen een optie dus.
We starten op een mooi tweerichtingsfietspad en nemen vanuit Playa Blanca de M3403 richting Femés. We fietsen over een aanliggend geasfalteerd fietspad afgescheiden met een volle lijn van de weg waar auto’s tot 90 km/uur mogen rijden. Toch voelen we ons niet onveilig. Auto’s respecteren de vereiste 1,5 meter afstand bij het voorbijrijden van fietsers. We hebben een mooi zicht op het voor ons liggende gebergte met de Pico Redondo (553meter) als een van de hoogste toppen. De weg loopt gedurende bijna 6 kilometer gestaag bergop tot aan de rotonde bij Maciot. We staan hier op 300 meter boven de zeespiegel.
Het is de bedoeling om in het nauwelijks 1 kilometer verder gelegen Femés iets te gaan drinken, maar het laatste stuk tot het hogergelegen Femés is voor fietsers verboden. De weg stijgt met percentages tot 15% en voor de fietsers is er blijkbaar geen veilige oplossing gevonden. Noodgedwongen kiezen we meteen het pad naar Las Breñas.
In het hoog gelegen Las Breñas staan prachtige witte villa’s, met veel glas en een schitterend zicht op de Atlantische Oceaan. We dalen af langs de Llanos de la Calera. Vroeger stonden hier kalkovens waaarin dagenlang kalkstenen werden verbrand om kalk te verkrijgen, destijds een van de belangrijkste exportproducten van Lanzarote. Bij La Hoya draaien we af richting een typisch eilanddorp, Yaiza. De naam “Yaiza” heeft een “Guanche” oorsprong en betekent “Regenboog”. De oorsprong van dit toponiem kan worden gevonden in de legende die vertelt over een jong christelijk meisje uit Lanzarote genaamd Yaiza die verliefd werd op een Berber. Wij gaan in het dorpje een biertje drinken en een bocadillo eten voor we het Parque Natural de los Volcanes inrijden.
Guanche is de naam die werd gegeven aan de oude inheemse bevolking van de Canarische Eilanden die het eiland bewoonden voor de Castiliaanse verovering in 1496.
Op het hoogtepunt van de verovering van de eilanden, aan het einde van de 15e eeuw, kregen de Guanchen te maken met een vreselijke epidemie met griepachtige symptomen die hun bevolking trof en de weg vrijmaakte voor de inname van het eiland. Ze noemden het de “modorra” en het doodde 5.000 oorspronkelijke bewoners, één op de vier.
Een lange rechte weg dwars door een vulkanisch landschap. Recht maar niet vlak. In een golvende beweging gaat het langzaam bergop. Yaiza lag nog op een 250 meter hoogte. Wij klimmen naar de 450 meter in het Montaña del Fuego. Zes kilometer lang, gemiddeld 3% bergop. Maar wat een adembenemend panorama. Zou de maan er zo kunnen uitzien? Geen seconde verveelt dit lange pad dat, bijna op het einde, wordt onderbroken door een bizarre toeristenattractie, een kamelen-rit aan de voet van het Timanfaya National Park. Deze geosite dat voor ons het keeerpunt wordt, is van internationaal belang. De toegang tot het park is strikt beperkt. Het betalend circuit dat door het park loopt, loopt langs de basis van de vulkaankegels die het alignement vormen van deze kleine vulkanische keten en kan enkel met een auto of een autobus worden afgelegd. Niet te voet, niet per fiets. Maar de rit hier naartoe was ons de moeite waard en de terugrit zelfs nog indrukwekkender met een golvend pad bergaf.
We draaien opnieuw rond Yaiza en volgen de weg naar El Golfo nog altijd in een zwartgeblakerd vulkanisch landschap, tot net voor de bult van 154 meter van het Montaña del Golfo. In een razende vaart dalen we af naar het oude vissersdorpje. Het plaatsje El Golfo is vernoemd naar de voormalige vulkaan die dezelfde naam had. Hoewel het dorpje voluit Las Casas de El Golfo heet, staat het overal bekend als El Golfo. Om een hapje te eten zitten we hier helemaal goed. Zeker voor heerlijk, verse visgerechten.
Terug naar boven ronden we de berg en gaan een kijkje nemen aan de andere kant waar in de ingestorte krater de Charco de los Clicos ligt. De vulkaan die hier ooit lag is inmiddels voor de helft in zee gezonken. De andere helft zie je aan het strand uit het zand opsteken. De steile vulkanische rotswanden bevatten prachtige kleurschakeringen die een genot zijn voor het oog. De krater van deze oude vulkaan stort zich hier in de Atlantische Oceaan en creëert zo een meer dat bekend staat als Charco de los Clicos. De groene kleur van het water wordt veroorzaakt door de algen op de bodem en contrasteert met het zwarte zand van het strand en met het blauw van de lucht en de zee.
We volgen de westkust verder tot aan de indrukwekkende rotsformatie van Los Hervideros die een adembenemend beeld geeft van de natuurkrachten die Lanzarote gevormd hebben. De steile kliffen met half onder water liggende grotten en de ruige zee zorgen samen voor een prachtig schouwspel. Een bezoek aan deze rotsformatie is gratis.
De formatie is ontstaan door vulkanische activiteit, waarna de oceaan de rest van het werk heeft gedaan. Enorme stukken rots zijn weggeslagen uit de kust en dit levert een spectaculair zicht op. Geluk bij een “ongeluk” want er is heel wat (tegen)wind en dus is ook de zee onstuimig. Dat maakt het bezoek aan Los Hervideros spectaculair. Grote en sterke golven slaan hard in op de uitgeslepen rotsen en het geluid dat de inslaande golven maken op het moment dat ze inslaan op de kliffen is indrukwekkend.
Wat verderop is de weg onderbroken omdat een deel van het wegdek is weggezakt. Fietsers kunnen zonder veel moeite langs de wegversperring rijden. Het traject tot aan de zoutvelden van Janubio is immers dankzij ondermeer de onstuimige zee het mooiste traject van onze fietstocht.
Wanneer we bij de Punta del Marqués aankomen dat uitkijkt op het strand van Janubio krijgen we ook een zicht op de zoutwinning van Janubio. De zoutmijnen van Janubio zijn de grootste van de Canarische Eilanden en vormen een menselijk landschap van hoge architectonische en culturele waarde. Vandaag de dag produceren ze hier nog steeds het witte goud dat tot niet zo lang geleden essentieel was voor de economie van het eiland. Ze liggen in een lagune die is ontstaan door vulkaanuitbarstingen die een barrière van lava tegenover de zee creëerden en zijn uitgeroepen tot gebied van wetenschappelijk belang vanwege de aanwezigheid van trekvogels.
De zoutarchitectuur is een voorbeeld van vasthoudendheid en geworteldheid in het land, waar het vak al generaties lang van vader op zoon wordt doorgegeven. Bij zonsondergang reflecteert de zon in de poelen waar het water verdampt en een spel van tinten en kleuren van enorme schoonheid produceert.
We draaien rond de lagune op de LZ-701 die ons in een bijna rechte lijn terugvoert naar Playa Blanca.
